معدن و صنایع معدنی به عنوان اساس اقتصاد ملی هر کشور به حساب می‌آید و در حقیقت می‌توان گفت موتور محرکه اقتصاد کشور بخش معدن است. امروز ما خوشحال هستیم که می‌بینیم مسئولین رده بالای کشور به اهمیت و نقش حساس و کارساز معدن در رشد اقتصاد کشور پی برده‌‎اند و می‌رویم به سمتی که معدن جایگاه واقعی خود را پیدا کند.

اما این سوال مطرح است که چرا علیرغم وجود منابع معدنی و منابع انسانی فراوان در ایران، نتوانسته‌ایم در جایگاه بالاتری نسبت به سایر کشورهای معدنی دنیا قرار بگیریم؟ چه عواملی مانع پیشرفت‌مان شده است؟ چه برنامه ای باید برای رسیدن به این هدف مدنظر باشد؟ همه اندیشمندان، خبرگان، کارشناسان و متخصصان معدنی در رسیدن به هدف توسعه و رشد صنعت معدن کشور مسئولند. استقلال سیاسی، رفاه اجتماعی، امنیت و عدالت اجتماعی همه در گرو استقلال اقتصادی و اقتصادی پویا و پایدار است.

معدن با تولید خود چرخ های صنعت و در پی آن سایر بنگاه‌‎های اقتصادی را به حرکت درمی‌‎آورد. با رشد معدن، زمینه افزایش تولید صنعتی و صادرات فراهم شده و رونق اقتصادی را به دنبال خواهد داشت.

خوشبختانه کشور ما از منابع معدنی غنی برخوردار است. یکی از این منابع معدنی خدادادی نفت است، که اقتصاد ما وابسته به آن بوده و امروز در تلاشیم که خود  را از این وابستگی رها کنیم.

یکی از راهکارها و راه‌‎های خروج از بحران و شرایطی را که امروز در آن قرار گرفته‌‎ایم، رو آوردن به بخش معدن و صادرات غیر نفتی است، که قسمت اعظم آن به مواد معدنی وابسته است. نباید فراموش کنیم که در سال‌های بعد از پیروزی انقلاب بدلیل وجود جنگ تحمیلی و تحریم‌‎های اقتصادی و محدودیت‌‎های بین المللی در شرایط سختی بوده‌‎ایم و بدلیل این شرایط و تحت فشار بودن و دشواری‌‎های پیش رو بطور قطع  به خروج از بحران توجه داشته‌‎ایم.

بدلیل وجود شرایط نامطلوب و سخت و دست و پنجه نرم کردن با مشکلات در آن سالها و بطور مستمر محدودیت‌‎ها را لمس کردن، نمی‌‎توانسته‌‎ایم فراموش یا غفلت کنیم. توجه داشته‌‎ایم که از ذخایر معدنی باید بهره گرفت. معدن می‌‎تواند و باید نقشی پر رنگ و فعال در اقتصاد کشور ایفا نماید، و جای خالی بسیاری از عوامل اقتصادی را پر کند.